Nadachowski Adam Tadeusz (1894–1939), pułkownik dyplomowany WP. Ur. 20 X w Stanisławowie, był synem Michała, nauczyciela, kierownika szkoły w Stanisławowie, i Alojzy z Fiałowskich. Gimnazjum klasyczne ukończył w Stanisławowie w r. 1913, a następnie studiował na Wydziale Prawa Uniw. Lwow. W l. 1911–14 brał czynny udział w organizowaniu i pracach Polskich Drużyn Strzeleckich w Stanisławowie w stopniu podoficera, a następnie podchorążego. We wrześniu 1914 wcielony został do armii austriackiej i służył w 56 i 58 p. piechoty. Od 15 I do 15 III 1915 był w Oficerskiej Szkole Piechoty w Feldbach (Styria) i został mianowany podchorążym (Kadett). Od kwietnia 1915 walczył na froncie wschodnim, gdzie w czerwcu t. r. dostał się do niewoli rosyjskiej. W niewoli przebywał do czerwca 1918. W tymże miesiącu zgłosił się w stopniu podporucznika jako ochotnik do oddziału WP na Murmaniu i brał udział w walkach na linii Archangielsk – Wołogda. W końcu września 1918 wyjechał do armii gen. Józefa Hallera we Francji, w której od połowy kwietnia 1919 był dowódcą 3 batalionu 3 p. instruktorskiego. Z pułkiem tym powrócił 24 V 1919 do kraju. W t. r. awansował do stopnia porucznika i kapitana. W okresie od grudnia 1919 do sierpnia 1920 uczestniczył w wojnie polsko-radzieckiej jako dowódca 1 batalionu 49 p. piechoty, a następnie dowódca tegoż pułku. W dn. 20 VIII 1920 został ciężko ranny. Dn. 10 V 1921 wrócił jako dowódca kompanii szkolnej do czynnej służby do 49 p. piechoty, a od 1 VIII t. r. jako dowódca 1 batalionu. W okresie od 1 XI 1922 do 1 X 1924 był słuchaczem Wyższej Szkoły Wojennej. Po jej ukończeniu pozostał w szkole w charakterze asystenta, a następnie kierownika przedmiotu przy katedrze taktyki piechoty (1928–31) i kierownika I kursu w l. 1931/3. W r. 1924 awansował do stopnia majora, a w r. 1931 podpułkownika. W czasie przewrotu majowego w r. 1926 walczył po stronie rządu. W dn. 1 XII 1932 został przeniesiony do 68 p. piechoty na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Dowódcą 83 p. strzelców poleskich im. Romualda Traugutta w Kobryniu został 17 I 1936. Do stopnia pułkownika awansował w r. 1938.
W pierwszym dniu wojny 1939 r. 83 p. strzelców poleskich pod dowództwem N-ego prowadził, w składzie 30 dyw. piechoty armii «Łódź», działania opóźniające w rejonie Parzymiechy–Rozalin, odpierając natarcia 19 niemieckiej dyw. piechoty. Na rozkaz dowódcy 30 dyw. piechoty gen. Leopolda Cehaka w nocy z 1 na 2 IX pułk przeszedł do odwodu dywizji, po czym w nocy z 2 na 3 wraz z dywizją wycofał się na pozycję główną na Widawce. Tu 4 i 5 IX prowadził walki obronne, zadając nieprzyjacielowi poważne straty. W trakcie odwrotu 9 IX wraz z 30 dyw. piechoty znalazł się pod Przyłękiem, gdzie w boju 83 p. strzelców poleskich został rozbity, a jego dowódca poległ. N. pochowany został na cmentarzu wojskowym w Skierniewicach. Był odznaczony m. in. Orderem Virtuti Militari 5 i 4 kl., Orderem Polonia Restituta 4 kl., Krzyżem Walecznych czterokrotnie, Orderem Francuskiej Legii Honorowej 4 kl. oraz medalami polskimi i zagranicznymi.
Z małżeństwa z Zofią Ilaszewicz (zawartego w r. 1921) miał N. córkę Irenę (ur. 1922), rzeźbiarkę, zamieszkałą w Warszawie, i syna Franciszka (ur. 1923), profesora Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie.
Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; – Głowacki L., Obrona Warszawy i Modlina, W. 1975; W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; Wróblewski J., Armia „Łódź”, W. 1975; Zawilski A., Bitwy polskiego września, W. 1972 I–II; – Pol. Siły Zbrojne, I cz. 2 s. 205, cz. 3 s. 153–4; Rómmel J., Za honor i Ojczyznę, W. 1958 s. 51, 389–90; – CAW: Akta personalne N-ego t. 3059; – Materiał biograficzny nadesłany przez Eugeniusza Śmiałowskiego w posiadaniu Red. PSB.
Mieczysław Cieplewicz